Ziek zijn in Frankrijk

Ik ben even weg geweest, maar hier ben ik weer. Een nieuwe blog over mijn avonturen met mijn lieverd, Paul. We zijn nog steeds samen en ik ben gister juist weer terug gekomen van een bezoek aan Bordeaux. Maar man wat was het een avontuur.

Ziek zijn in Frankrijk? doe het maar niet.

Ik voelde me niet zo lekker op donderdag. Hele dag gewerkt en bij thuiskomst meteen gaan slapen. Volgende dag niets aan het handje. Ik ga naar Frankrijk, want ik voel me goed. Maar wat had ik een spijt toen ik geland was. Ziek en ook nog in Frankrijk.

Zoals jullie weten heb ik geen milt meer. Dus met koorts heb ik dan een zwaarder probleem. Het kan mij heel ziek maken en dat moeten we voorkomen. Dit vond ook mijn Nederlandse dokter. Dus wat moet je dan? Ja precies, ga maar naar de spoedeisendehulp in het land waar je bent.

Hoe ziet de spoed er uit?

Nou beeld je in Rusland in 1920, gaten in de muur en bomvol met mensen. Welkom op de SEH van het Franse ziekenhuis waar ik was. Paul zei, jaa volgende keer beter een kliniek, maar die waren dicht. Dus dan maar dit. Je komt binnen, kapotte kaartjes automaten en overal brancards met ambulance personeel. Trek ergens anders maar een nummertje en de waiting game begins.

Het aanmelden ging vlot, zelfs voor mij als Nederlander zonder nummer daar, maar daarna moet je wachten op een triagist. 2 uur verder was het dan zo ver. Na ijlen onder 39.5 graden koorts mochten we langs een verpleegkundige om alle waardes te meten en te vertellen wat er aan de hand was.

Hier heb je wat voor de koorts en dan mag je nu weer naar de wachtkamer tot er een dokter komt. 1,5 uur later was er dan eindelijk een dokter, heel fijne man. Hij sprak zelfs Engels voor mij en wilde overal zeker van zijn. Na bloed en urine onderzoek kwamen we tot de conclusie dat ik gewoon door mocht met mijn antibiotica en dat er geen zwaardere maatregelen nodig waren.

We mochten weg. Met een stapel papieren vol medicijnen mochten we 6 uur later het ziekenhuis verlaten.

De volgende dag.

Paul had leuke dingen gepland, want ik kwam op bezoek. Hij wilde wel graag dat ik aangaf of ik me goed genoeg voelde om iets te doen. Dus ik wilde wel proberen te lunchen, maar eerst pillen halen.

Aan de overkant van de straat zit een Pharmacy, zoals er wel meer zijn in Frankrijk. Natuurlijk weer gezeur, want ik heb geen Franse nationaliteit en daar doen ze weinig digitaal. Maar goed met wat mailverkeer en een talk naast me lukte het alle medicijnen te krijgen en kon ik starten met niet meer ziek zijn in Frankrijk.

We gingen naar restaurant Okra om te eten met een goede vriendin van Paul. Heerlijk eten overigens. Afrikaanse keuken maar gekookt op de Franse manier. Maar ik kreeg bijna geen hap door mijn keel. Leuke meid wel en heel blij dat ik mee ben gegaan. Maar asap mijn bed weer in, want ik ben bek af. Zo moe dat ik de avond nieteens meer mee wilde.

Verrassingsbrunch.

Ik wist dat we een vroege brunch zouden hebben, maar tot mijn verbazing stonden daar Yasmin en Albane ook bij het restaurant Miah cafe. Dit zijn 2 vriendinnen van Paul die in een eerdere blog ook naar voren kwamen. We gingen lekker met elkaar eten en dat was fijn. Echter was ik meteen weer op en wilde ik naar bed.

Iedereen was oke en we gingen met elkaar naar het appartement om daar verder te chillen. na mijn bedrust momentje nam ik even deel aan de feestvreugde en gingen we mario karten en een spel waarbij je niet mocht lachen. Niet aan mij besteed, want ik kan gewoon nooit niet lachen.

Maandag eindelijk wat beter.

Paul heeft mij eerder voorgesteld aan Constance een van zijn beste vriendinnen. Maar ik had haar nooit echt ontmoet wanneer ze niet werkte. Dus vandaag was de dag. We gingen lopend richting het park en zijn daar gaan chillen tot we door moesten naar de bar waar we hadden afgesproken.

Eenmaal in de bar Constance echt leren kennen en wat een topvrouw is dat. We zijn langs de rivier De Garonne gelopen om naar het restaurant te gaan en het was top. Het uitzicht was top, het weer was top, maar vooral het gezelschap was heel erg leuk. Na de wandeling zijn we ook nog even naar de kermis gegaan. Verschrikkelijk maar wat hebben we gelachen. Ik was ook heel blij dat ik me weer beter voelde, maar merkte ook dat zo’n dag na ziek zijn veel van mij vroeg.

Inmiddels weer thuis

Ik ben nog niet beter maar inmiddels weer thuis. Ik ben blij dat ik toch mijn laatste twee dagen nog even heb kunnen beleven zo als ik wilde. Zoals ik mijn weekend had gehoopt en gezien. Ik heb wel geleerd niet ziek in het vliegtuig te stappen en wat meer naar mezelf te luisteren, maar goed het is wat het is.

Voulez-vous savoir comment notre aventure a commencé ? Lisez alors : la première rencontre avec un garçon français.

Vous voulez en savoir plus sur un sujet ? Laissez un message dans le formulaire de contact