De eerste kerst samen met zijn familie, the day before.

De eerste kerst is er een om naar uit te kijken toch? toch? Is dat ook zou als je weet dat je er weinig van mee gaat krijgen en dat je ook al weet dat je eerste kerst samen niet is zoals je het thuis gewend bent? De eerste kerst, het klinkt rooskleurig toch? Maar was onze eerste kerst samen wel echt zo?

De reis naar Bergerac.

Het was 22 december 2022, ik heb de hele dag nog gewerkt, het was zelfs nog een super drukke dag. Ik dacht joh werk lekker thuis, dan kun je rustig je tas pakken. Maar nee hoor, de dag was er een die ik in weken niet had gehad. Dit was opzich een domper op mijn feestvreugde, want je ik zou de volgende ochtend vliegen.

Na een onrustige nacht heb ik een lekker ontbijtje en een kop koffie gezet. Eindelijk tijd om Paul weer te zien en de eerste kerst samen te vieren. Om 07:40 zou mijn taxi voorrijden. Vroeg, ik weet het, want ik vloog pas om 13:50. Maar ik heb een ding geleerd, ga er nooit vanuit dat alles perfect verloopt en jahoor ik kneep hem even.

Vanaf mijn huis naar Rotterdam airport is het 1 uur rijden, maar natuurlijk had de taxi nog een pick up. Een vrouw die in staphorst woonde moest naar het UMC in Utrecht… Nu was ik zeker blij dat ik zo vroeg was gestart. Want ik was 2 uur voor mijn vlucht aanwezig. Snel door de beveiliging en gaan.

P.S, van een Nederlands bedrijf als Transavia had ik toch verwacht dat de vliegtuigen op zijn Nederlands waren ingedeeld, maar ik had hier nog minder plek dan bij Air France en dat zegt wat..

Aankomst in Bergerac.

Wie er ooit is geweest met het vliegtuig weet hoe gigantisch het vliegveld daar is. NOT, maar goed des de sneller ik Paul zie. Hij stond gelukkig ook al buiten op mij te wachten en snel moesten we naar zijn ouders, want zijn moeder had lunch gemaakt.

Na het eten moesten we nog kerstinkopen doen, want Paul was gelukkig lekker voorbereid op kerst. Na het afstruinen van verschillende winkels, kwamen we bij een van Paul’ favoriete boekenwinkels. Leuk voor hem, maar ik spreek dus niet echt zo goed Frans dat ik me daar kon vermaken. Maar daar in de verte plots hoor ik Paul lachen. Gek? nee wie staat daar? Miranda!

Miranda en ik kennen elkaar al een klein beetje. We hadden wat contact via Facebook gehad en lekker wat interesses uitgewisseld. Maar ik had haar nooit echt ontmoet. Zij woont namelijk in Parijs en laat ik daar nou net nooit komen. Miranda en Paul waren wat momenten aan het opratelen toen Miranda zei dat ze misschien wel wat wilde drinken.

Ineens kon Paul heel snel keuzes maken en kocht een stapel boeken die voor familie en vrienden bedoeld waren. En op naar de stamkroeg van deze vrienden.

Borrel met onverwachte afloop.

Aangekomen in het kroegje kreeg ik even een inkijk in Miranda haar leven. Ze zit in de kunt en is een waanzinnige tekenares. Ze liet wat van haar werk zien en ik was even verbaasd. Wat is zij goed zeg. Ik ben best jaloers op mensen die zoiets echt kunnen.

Haar zus zat toevallig op het terras bij dezelfde kroeg om ook wat met vriendinnen te drinken. Miranda gaf aan dat ook zij nog iets moest kopen voor haar familie. Geen makkelijke taak, want ze zijn nogal kieskeurig. Afin op naar een sierradenwinkel, want ze wist wel wat ze wilde kopen. Na wat tijd heeft ze haar keus gemaakt. En was het tijd voor de rest van de avond. Het was inmiddels 19:00 dus laat zat.

Miranda vroeg Paul of hij haar naar huis kon brengen en natuurlijk is dat geen probleem. Uiteindelijk reed haar zus zelfs mee, want ja, carpoolen, top toch? Diep in de wildernis en niemandsland staat een prachtig oud wijnhuis. Paul kent de familie en Miranda vroeg of we even een kop thee kwam drinken.

Dat huis is onbeschrijfelijk leuk, kneuterig, maar zo gezellig. Heel de familie was daar, wat een mengeling is van Engelsen en Fransen. Na wat gesprekken voeren komt de moeder van Miranda naar mij toe en vraagt waar ik vandaan kom. Nederland zeg ik. Ooh ik heb een paar jaar in Antwerpen gewoond dus ik spreek Nederlands. Nou brak mijn klomp, Onverwacht sta ik in de middle of nowhere Nederlands te praten in een Frans huis. Mijn dag kon niet meer stuk.

Tijd voor het diner.

Ik ben te Nederlands voor Frankrijk.. Of misschien voor Paul geen idee. Ik bleef maar zeggen schiet op we moeten gaan. Paul’moeder had namelijk 21:00 gezegd voor het eten. JHet was al 21:05 en ik voel me dan echt rot. Maak je niet druk zegt Paul dan.

Geen idee waarom niet, maar niemand maakt het wat uit dat we een half uur later aan kwamen. Geen uitbranders, geen boze blikken en geen hangry mensen. Ooh jullie zijn er, dan kunnen we gaan eten. Mijn mond blijft open vallen van verbazing. Paul’moeder heeft weer heerlijk gekookt, ik blijf ook daar in verbazing vallen. Maar man wat heb ik het goed.

Tijd om te slapen, want morgen is het kerstavond en dat is de grote dag. Ik ga dan iedereen ontmoeten. Dus wil je weten hoe dat was? Stay tuned.

Voulez-vous savoir comment notre aventure a commencé ? Lisez alors : la première rencontre avec un garçon français.

Vous voulez en savoir plus sur un sujet ? Laissez un message dans le formulaire de contact